“ทำงานเหนื่อยมั้ย ใครที่บ้านรอทานข้าวนะ ?”
น่าเสียดายที่คำถามเหล่านี้มักเกิดขึ้นแค่ในใจ
แต่หลายคนไม่ได้สื่อสารออกมา ทั้ง ๆ ที่ใน
ส่วนลึกแล้วอยากขอเวลาให้กับความสัมพันธ์ทางบ้านหรือครอบครัวบ้าง
ไม่ใช่แค่เวลาทานข้าวหรอกครับ
มันรวมไปถึงช่วงเวลาร่วมกันอื่น ๆ
แต่คนทางบ้านแฝงความรัก ความห่วงใยเอาไว้
โดยที่คนทำงานอย่างเรา ๆ ไม่รู้สึกตัวและพยายามทำงานให้หนักขึ้นเท่าตัวเพื่ออนาคต
จะได้มีโอกาสรายได้มากขึ้นมาจุนเจือคนทางบ้านเช่นกัน แค่ต่างมุมมอง
หลายคนจะมีกีต้าร์หลายตัวแต่ไม่เคยเล่น
จนสายขึ้นสนิมแบบไม่รู้ตัวหลายคนจะมีรองเท้าสตั๊ดแต่ไม่เคยพามันไป
สัมผัสพื้นหญ้าหลายคนจะมีเตียงที่นุ่มแต่ใช้นอนวันละไม่กี่ชั่วโมงหลายคนจะมีบ่อปลา แต่ประกอบไปด้วยปลาที่ผอมโซและพร้อมจะสิ้นใจเพราะขาดคนเอาใจใส่
วันนี้หัวหน้างานบ้างาน
อย่าคิดว่าลูกน้องต้องบ้างานตามด้วย
วันนี้หัวหน้าครอบครัวบ้างาน
อย่าคิดว่าคนทั้งบ้านต้องเป็นบ้า เป็นหลังตาม
รักษาสมดุลย์ให้ดี เพราะชีวิตมันมีสองด้าน
ไม่มีความสำเร็จนอกบ้านใด มาเยียวยาความ
ล้มเหลวในบ้านได้ ทำงานให้พอดี เน้นความฉลาดหรือสมาร์ทเป็นที่ตั้ง ไม่ใช่หนักอย่างเดียว
คุณรู้ใช่มั้ย…?
คนดี กับ คนโง่ นั้นต่างกันอย่างไร
ผมเชื่อว่าตอบได้ แต่ให้ตอบในใจก็พอ
ท้ายสุดแล้วเราสามารถดีทั้งงานและครอบครัวได้ โดยต้องสวมวิญญานนักบริหารหน่อย
ก็แล้วกัน ของแบบนี้ต้องฝึก ยากนะแต่ต้องทำ
สู้ต่อไปครับ หวังว่าจะเป็นประโยชน์ 
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ